پرچنان

طرف خریدار ضایعات است و آمده تا اقلام ما را ارزیابی کند. از در پشتی به داخل انبار رفته و او ما را با مدرسه اشتباه گرفته و فکر میکرد ما قسمتی از انبار مدرسه کناری هستیم. در حالیکه سری از روی حسرت تکان میداد، جمله ای گفت: دو قسمت در زندگی هست که بهترین لحظه آدمی است. زمان مدرسه و سربازی!!کارمان که تمام شده بود و در ماشین مشغول رانندگی بودم و به جمله ای که از خریدار ضایعاتی شنیده ،فکر کرده و تلاش داشتم آن را بفهمم. معتقدم این دو برهه امر گونه ترین قسمت زندگی است. بکن نکن ترین. اختیار در کمترین حالت و جبر اجتماعی در مقام دستور و فرمان بیشترین.بر این گمانم بسیاری از مردمان، با جمله حسرتی آن فرد هم دل هستند چرا که از فکر کردن، تفکر انتقادی ، حل مسیله عاجز هستند و دوست دارند یکی جای آنها تصمیم بگیرد و فکر کند و سپس به آنها فرمان داده شود و آنها نیز اطلاعت کنند.سخترین کار انسان انتخاب است که خود را در واژه آزادی نشان میدهد و چون بسیاری تاب آزادی ندارند ، به فرار از آزادی رجوع کرده و مسیولیت خود را به دیگری تفیذ میکنند.جامعه و بخصوص آموزش و پرورش ما نیز در متبلور کردن چنین ایده ای احتمام تمام دارد و به دنبال پرورش مرشد و مرید است.نتیجه‌گیری: اگرما نیز در پندار خود همچون مرد ضایعاتی هستیم، نیاز به رفرم اندیشه و فکری داریم. تفکر انتقادی را در خود ایجاد و رشد دهیم و در دایره اطاعت و فرمانبرداری حداکثری نیفتیم. پی نوشت:  بنا به تقسیم بندی اریک فروم، یکی از اگزیستانسیال های انسان آزادی است.https://t.me/parrchenan پرچنان...

قرار بود در جایی برای ثبت موضوعی باشیم. ساعت و مکانش را هماهنگ کرده بودیم، قبل از رسیدن زمان قرار، تماس گرفتم. گفت کاری پیش آمده است و اگر بشود روزی دیگر اقدام کنیم.تلفن را قطع کرده و دوباره برنامه های هفته ام را مرور کردم و در نهایت برای روزی دیگر قرار گذاشتیم.موضوع ساده ای است، اما اجازه دهید کمی پیچیده با استفاده از ادبیات عامه به داستان بنگریم.یک تکه کلام و جمله معرفی هست که شاید بسیاری از ما شنیده باشیم: «مشکل من نیست» و دقیقاً اینجاست که میتوان به گونه ای دگر موضوع را نگریست: مشکل تو، مشکل من است. اگر زاویه نگاهمان را به این سمت سوق دهیم بسیاری از غم ها، رنج ها، خشم ها امکان برطرف شدن پیدا می‌کند. مشکل تو مشکل من است مثلا برای زنی که توانایی استفاده از کارت شارژ مترو ندارد، ما اقدام کنیم تا موضوعات سخت و قامض. در این زاویه دید تا حدود زیادی افراد نسبت به دیگری ها، نسبت به جامعه، مسیولیت پذیرانه و انسانی تر رفتار می‌کنند. به این جمله مشکل تو مشکل من هم هست بیشتر بی اندیشیم، شاید در نقطه بزنگاه کمک حالمان باشد که رفتاری انسانی خرج کنیم.پی نوشت: ظهر گرم تابستان و نیمه خسته و خواب آلود در حال خروج از بی آرتی هستم که مسافری دولت قصد ورود به ایستگاه را داشت و مأمور کنترل اجازه نمی‌داد و باعث تنش درگیری شده بود. دوهزار تومانی را دست مرد مسافر می‌دیدم.گرم تر و خسته تر از آن بودم که داستان را پیگیر باشم. همین که به مقصد رسیدم، با خودم دوباره آنچه دیده بودم را مرور کردم و گفتم ای کاش من جای آن مسافر بلیط میزدم، چیز خاصی از دست نمی‌دادم ، حتی پولش در دستش بود و اینگونه اجازه نمی‌دادم دو نفر در این گرمای تابستان متشنج باشند و درگیر هم باشند.  پرچنان...

این روزها بیشتر کار کرده و کمتر فرصت مطالعه کتاب پیدا میکنم و اگر هم وقتی پیدا شود که بخواهم مطالعه کنم چشمم به خواب سنگین میشود.سه هفته است که کتابی را برای خواندن کاندید کرده ام اما دریغ از توان و فرصت.تنها وقتی که بتوانم در این نوع فضاها خرج کنم، گوش دادن به سخنرانی ها یا کتاب های صوتی هنگام رانندگی است.زمانی کرم کتاب بودم، به گونه ای که تا ساعتها در گوشه اتاق، یا لم داده به مبلی یا دراز کش بر پشتی در عمق جریان کتاب غرق میشدم. هیچ در گمانم نبود که روزی این چنین خالی از کتاب و شعر شوم.این روزها برایم ثابت شده است که اول قربانی، اول ذبیح، در شرایط سخت اقتصادی، فرهنگ است.پی نوشت:۱.هنوز سامانه شهرداری برای استعلام پروانه های ساخت و تخریب، با گذشتن بیش از یک ماه، هک می‌باشد. شما ببین در چه کشوری و چه امنیتی به سر می‌بریم که اگر جنگ شود ممکن است آب و برق و گاز و ترافیک های شهری اش و همه چیز آن هک شود و به عصر بربریت شیفت پیدا کنیم.۲.بر این گمانم از هفته بعد کمی فرصت پیدا کنم، شاید پی دی اف کتاب روزها در راه مسکوب را پرینت بگیرم و بخوانمhttps://t.me/parrchenan پرچنان...

چند صباح قبل مادر کسالت داشت و رفته بودیم درمانگاه.در آنجا مادر یک فامیل خیلی خیلی خیلی دور را دید و بهَم معرفی شدیم. مادر مشغول تزریقات بود که آن فامیل هنگام خداحافظی آمد گفت مادر هر کاری داشت به او بگوییم که بیایید کمک حال مادرم باشد. تعارفات مرسوم را داشتم انجام میدادم که از لطفتون ممنونم و ... که برای این سخنش تلاش کرد ادله ای استدلال کند:و جدی اظهار کرد: آخه مادر شما دختر ندارد!!!۲مادربزرگم تعریف میکرد که تلفنی با یکی از اقوامش گفتگو می‌کرده و آن فامیل به او گفته ماشاالله دخترات هر روز هستند و مادربزرگم با کمکی فخر فروشی پاسخ داده هر روز یکیشون هست و مرا تنها نمی‌گذارند.نتیجه‌گیری: چند زاویه دید اینجا مطرح می‌شود که بصورت تیتر وار بیان میکنم: ۱.نگاه جنسیتی مثبت به دختر داشتن۲. نگاه ابزاری به انسان و فرزند۳.حس مثبتی از دختر داشتن در جامعه ای مرد سالار و سنتی همچون آتشی در زیر خاکستر وجود داشته و داردhttps://t.me/parrchenan پرچنان...

وضعیت مسکن:امسال با توجه به قیمت های اجاره، به این نتیجه رسیدیم که اگر بتوانیم منزلی از آن خود داشته باشیم، در این وضعیت نامعلوم اقتصادی، سیاسی، شاید بتوانیم تا حدودی در امان باشیم یا آسیب کمتری از شرایط نا پیدا و پیش‌بینی نا پذیر آینده کشور و اقتصاد مقاومتی، بخوریم.مثال عینی از این وضعیت اجازه منزل ما بود. سال پیش با ۲۸۰ رهن کامل کرده بودیم و صاحب خانه، امسال ۵۰۰ ماهی شش میلیون، گذاشته است!! بیش از سه برابر!!و در نهایت با کلی استرس و فشار زیاد الوصفی منزلی خریدیم که هنوز به دلیل هک بودن شهرداری امکان گرفتن وام ۳۶۰ میلیونی آن فراهم نشده است و مجبور به قرض گرفتن از عزیرانمان شده ایم. تقریباً هر روز پیگیر این امر هستم. حساب کنید چه مقدار خانه ها چه مقدار آدم ها چه مقدار آبرو ها که سر این بی مبلاتی، این نابخردی شهرداری از بین رفته استروزی به بانک مسکن زنگ زدم و خواستم به مقامات بالادست آن انتقال دهد که امثال من، به پشتوانه وامی که قرار است تهیه شودآبرو گرو گذاشته اند و قرض گرفته‌اند. و چه چیز مهمتر از آبرو ، آبرویی که در طول سالها، آرام آرام شکل گرفته است و امروزه به آن سرمایه اجتماعی می‌گویند.آبرو برای من مترادف با شرافت است و اکنون که وام هنوز در گرو هک سایت های شهرداری هست و شدنی نشده و در نتیجه امکان پرداخت دیون خود را ندارم، خود را ناشریف میبینم و یک پله با بی شرفی فاصله.فرایند اسباب کشی سخت و طولانی و هزینه بر و طاقت فرساست. با اینکه همه کارتون های اسباب کشی را از دکان خودمان جمع کرده بودم، نزدیک به پنج میلیون تومان هزینه اسباب کشی شد. فقط دویست و پنج هزار تومان هزینه چسب پهن میشود و اگر کارتون ها را نیز خریده بودم یک میلیون تومان به این جمع اضافه میشود.در این فر پرچنان...

از سفر رکاب زنی اردبیل به تبریز: اذان شام را داده بودند و ما نیز کم کم داشت چشمانمان گرم خواب میشد که پسرکی از روستا بدون آنکه در بزند، در را هل داد و بدن را نیمه در حالیکه سر به داخل آورده بود با پرسش کوتاه و سرعتی و فارسی - ترکی پرسید دوغ بیارم؟ که التماس کنان پاسخ دادیم خیر ما داریم می‌خوابیم. قبل از آن هم یک قابلمه شیر تازه دوشیده شده آورده بودند و شام هم خورده و دیگر جا نداشتیم و باید زودتر می‌خوابیدیم تا بدن های خسته زودتر ترمیم شود.اما نکته ای که در این روایت برایم برجسته شد، در نزدن و بی اجازه وارد شدن پسرک بود. این که او احتمالاً وادار به کاری از جانب والدینش شده و از غریبه‌ها شرم داشته و زودتر می‌خواسته وظیفه خود را انجام دهد و همه اینها از سر مهر و محبت بیدریغ روستا بوده یک زاویه دید است. نگاهی دیگر اینکه، آن کودک اصول اولیه آداب و معاشرت را بلد نبوده و در اصلاح بی تربیت بوده است و بدون در زدن و کسب اجازه ورود کرده است.در آیات قرآن، آیه ای هست که به اعراب تازه مسلمان سفارش میکند قبل از ورود به منزل پیامبر ابتدا از او اجازه گرفته و در اصلاح در بزنند( نمیدانم کدام آیه و سوره)در این گمانم، با ظهور انقلاب کشاورزی، و پیدایش مالکیت، به کمک دین، چیزی به نام حریم فردی نیز شکل گرفت و کم کم نام ادب و اخلاق بر آن نهادند.در واقع هر چه از روستا به شهر در نگاه تمدنی، و ریشه تمدن که شهر ها بوده و هستند نزدیک شویم، با فضای  ادب_ احترام بیشتری مواجه می‌شویم و از کودکی در انسان ظهور و بروز پیدا میکند. https://t.me/parrchenan پرچنان...

پشت چراغ قرمز خواب آلود و خسته و نیمه کلافه از گرما در حالیکه شیشه های ماشین  در شعر تابستان تهران پایین بود ایستاده و منتظر چراغ سبز بودم‌ پسرکی آمد گفت شیشه را پاک کنم، با نیمه تکانی مختصر  با سرن اشاره کردم که نه نیاز ندارم. او هم از حال و روزم فهمید که از من برایش مشتری در نمیاد.نگاهی به داخل ماشین کرد و یک چیزی گفت. اینبار به کلام آمدم که نه نمیخواهم. در این گمان بودم که بر تمیز کردن شیشه اصرار میکند.دوبار با صدای بلند تری چیزی گفت و به جایی اشاره کرد. خیلی متوجه نمی‌شدم چه میگوید.  اشاره اش به بطری نوشابه خانواده پر از آبی بود که کف ماشین  یک ماهی است رها شده و در هر پیچی، لزگی برای خودش می‌رقصد.اینبار حواسم را جمع کردم که چه میگوید و فهمیدم درخواست آن بطری را دارد.همین که بطری را بهش دادم، چهره اش پر از خنده شد و جست و خیز کرد  و بالا پایین پرید و بدو با بطری جدید  سمت دیگر بچه های کار رفت.بعید میدانم با همه پولی که آن روز کار کرده بود اینگونه خوشحال شده باشد.موضوعی که پندارم را درگیر کرد، خوشحالی های کوچک دم دستی است‌.مثلاً در کوچه ای که منزل ما در آن قرار دارد، جای پارک سخت پیدا می‌شود. گاهی که خانه می‌رسیدم و جای پارک راحت جلو منزل زیر سایه درخت توت را خالی می‌دیدم ، دلم میخواست از خوشحالی پرواز کنم.نتیجه: حالا که خوشی های بزرگ در مملکت نایاب شده ، حالا که گرانی، بیزاری، بی تدبیری بیدادگر شده ، و چون به هر حال مجبور به زیستن و زندگی هستین این خوشی های خیلی ریز و بامزه را در زندگی بشناسیم و از آن  حداکثر لذت را ببریم. همه ما گویی به نوعی چون همان کودک، بی نوایم، گذر زندگی عمر را از کف می‌رباید با یک بطری هم شده ش پرچنان...

با مغازدار در حال حساب و کتابم به عکس روی پیش خون اشاره میکنم. می‌گوید پسرم بود پنج سال پیش تصادف کرد و مرددر ادامه حرف بیان میکند دکان تا چهار سال بسته بود. اثر غم برنا و ریشه دار مرگ فرزند در چهره و افسردگی که دارد مشهود است. این نوع غم‌ها ویرانگرند، چیزی چون زلزله...۲در حال گوش دادن به موسیقی هستم، که به ترک بلاچوو می‌رسد. دوستی به نام حمید آن را در شیفت شبانه برایم فرستاد و تا صبح آنقدر زمزمه کرد تا حفظ شد.ساعتها با هم گفتگو میکردیم و به هم شبیه ترین بودیم. هنوز وقتی یاد او می افتم غمی در دلم زنده میشود که آه از دهانم خارج می‌کند.رفیق همدمم بود و میشد ساعت‌ها حرف دل برای هم زد. دلمردگی و افسردگی مغازه دار جوان از دست داده مرا یاد خودم انداخت که حمیدم را از دست دادم. تا سال پیش دویدن های صبح گاهی را با ریفیقی انجام میدادم و میشد با دوست دیالوگ داشت.می‌پرسیدند حرفتان تمام نمیشود و نمی‌دانستند با دوست بودن یعنی پر از حرف شدن.این روزها اما تنها کنار رودخانه می‌دوم و صدای پرندگان و رودخانه است که می آید و دل تنگم با دوست دیالوگ کنم. نتیجه‌گیری:یکی از لذت های مهم در زندگی، گفتگو با دوست است. دوست ناب داشتن است.https://t.me/parrchenan پرچنان...

دو مرد قوی هیکل و خشمگین وارد اداره شدند یکی از آنها معتاد بود و احتمالاً تحت تاثیر مواد تازه دریافت شده.از کمپی شکایت داشت که او را شکنجه کرده اند و آدرس داده بودند بهزیستی مسیول انهاست. توضیح دادم که اداره ما نقشی در آن نداشته و بسیاری از کمپ ها نیز خارج از اراده سازمان، تاسیس شده اند و اصول اولیه‌ی مددکاری و روانشناسی با این کمپ ها و این برخورد ها در تضاد است. جای شکنجه هایی که شده بود و نشان میداد و من نیز از سر همدلی با او همنوا میشدم اما درخواستی منطقی نداشت. می‌گفت شماره بالاسری خودم را بدهم و وقتی تلفن بازرسی و حراست را که در سالن بود نشانش میدادم برافروخته میشد و صدایش اوج می‌گرفت. به او راهکارهای قانونی را توضیح دادم اما او از این که دادگاه برود و پزشکی قانونی نیز می‌ترسید.تهدید کرد در کوله پشتی که به همراه دارد هر نوع اسلحه سردی پیدا میشود و بدنبال انتقام آمده است.احتمالاً مصرف کرده بود و در حالت طبیعی نبود.با همان صدای آرام و شمرده و با همدلی تلاش کردم او را قانع کنم که اداره ما و شخص ما در کتک خوردن و زجر و شکنجه او صاحب اثر نبوده ایم.در نهایت دوستش به او اشاره کرد که اداره را ترک کنند.همین که اداره را ترک کردند برگشتم مستخدم میان سال همکارم را که خانمیست در شرف بازنشستگی دیدم که رنگ بر چهره ندارد. او بسیار ترسیده بود. با او به صحبت نشستیم. گفت باید شما گاز فلفل داشته باشید و بتوانید از خود دفاع کنیم. از من تعجب کرده بود که چگونه توانستم این چالش را حل کنم. با او به مخالفت برخواستم و پاسخ دادم: گاز فلفل داشتن ما اتفاقا بسیار بسیار بسیار خطرناکی است.تعجب کرد، او برای محافظت از جان من چنین پیشنهادی داده بود و خودم با آن مخالفت کرده بودم.دلی پرچنان...